"Intuz" - Stephenie Meyer

Tytuł: Intruz 
Tytuł oryginalny: The Host 
Autor: Stephenie Meyer 
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie 
Data wydania: listopad 2008 
Liczba stron: 560

Przyszłość. Nasz świat opanował niewidzialny wróg. Najeźdźcy przejęli ludzkie ciała oraz umysły i wiodą w nich na pozór niezmienione życie. W ciele Melanie jednej z ostatnich dzikich istot ludzkich zostaje umieszczona dusza o imieniu Wagabunda. Wertuje ona myśli Melanie w poszukiwaniu śladów prowadzących do reszty rebeliantów. Tymczasem Melanie podsuwa jej coraz to nowe wspomnienia ukochanego mężczyzny, Jareda, który ukrywa się na pustyni. Wagabunda nie potrafi oddzielić swoich uczuć od pragnień ciała i zaczyna tęsknić za mężczyzną, którego miała pomóc schwytać. Wkrótce Wagabunda i Melanie stają się mimowolnymi sojuszniczkami i wyruszają na poszukiwanie człowieka, bez którego nie mogą żyć.

     Kosmos. Układ Słoneczny. Ziemia. Europa. Polska. Działoszyce. Biblioteka Publiczna, a w niej nastoletnia dziewczyna przyciskająca do piersi książkę niczym ostatnią ostoję na tym świecie. Na czarnej okładce widnieje wyraźny napis: „Intruz” – Stephenie Meyer. Lecz to nie jest ważne. Oprawa może zachwycić, zachęcić, ale to wnętrze się kocha. Litery ułożone w słowa, które z pozoru są niegroźne, odpowiednio skomponowane, tworzą własny świat, który może porwać cię bez reszty. Wyjątkowy świat pełen przygód, magii i przyjaciół.

Dziewczyna ostatni raz spogląda na książkę smutnym, lecz usatysfakcjonowanym spojrzeniem i odkłada ją na półkę. Nie jest jej łatwo rozstać się z nowym przyjacielem, lecz wie, że robi dobrze. Nie tylko ona jedna zasługuje na szczęście ukryte na stronach niepozornego z wyglądu dzieła. Po krótkiej chwili odwraca się i wychodzi z biblioteki z kolejną lekturą pod ręką i niemrawą nadzieją, że znów zyska przyjaciela. Tą dziewczyną jestem ja…

Wielu książek już nie pamiętam. Niemożliwością jest spamiętać je wszystkie. Lecz istnieją na tym świecie skarby, które na zawsze pozostaną w naszej pamięci. Takim skarbem jest dla mnie opowieść o dwóch kobietach uwięzionych w jednym ciele. I choć już brzmi to dosyć irracjonalnie, jest jeszcze bardziej zawiłe niż może się z początku wydawać.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak to jest, dzielić swoje ciało z kimś innym? I to w cale nie z własnej woli? Melanie wie co to za uczucie i wcale jej się to nie podoba. Odkąd Ziemie oponowały istoty z innego świata wiele się zmieniło. Bezcieleśni najeźdźcy potrzebują ludzi, aby przetrwać na planecie. Kradną im ciała i zabijają wspomnienia, myśli, świadomość. A czymże bez tego jesteś? Lecz nie wszyscy idą potulnie niczym baranki na śmierć. Nikt nie chce dobrowolnie rozstawać się z własnym ciałem, lecz nie każdy jest na tyle silny by o nie walczyć. Melanie jednak była i nawet po umieszczeniu w jej ciele obcej duszy o imieniu Wagabunda jej świadomość przetrwała jednak bez kontroli nad własnym losem. Wagabundzie ta sytuacja również nie jest w smak, lecz nie zamierza zrezygnować z ciała i znów wrócić w stan „zawieszenia”. Przeszukując wspomnienia „poprzedniczki” by pomóc odnaleźć kryjówkę reszty uciekinierów coraz częściej natrafia na myśli o ukochanym mężczyźnie „ciała”, które zamieszkuje. Coraz silniejszy napływ uczuć spotęgowany przez wciąż walczącą Melanie, mąci jej umysł. Postanawia odnaleźć ostatnich jak się wydaje ludzi na własną rękę pakując się w nie lada tarapaty.

Pokochałam ten utwór od pierwszych stron, po ostatni akapit. Dynamiczna akcja ciągle zaskakuje czyś nowym czytelnika, a miłosne rozterki dodają pikanterii. Język tekstu, każde słowa trafia prosto do serca czytelnia trącają odpowiednią strunę uczuć. Śmiech, płacz, ból i miłość równo zapisane czarnym atramentem na 560 stronach odczuwa się niczym własny. Takich jak to dzieł się nie czyta. Je się przeżywa.

W książkach zwykle szukam ucieczki. Są one murem oddzielającym mnie od szarej rzeczywistości. Niektóre z nich uczą i przekazują wartości moralne, inne koncentrują się na miłości i szczęściu, kolejne zaś uparcie dążą do stworzenia świata pełnego magii i nowoczesności. Prawdziwym jednak mistrzostwem jest połączenie tego wszystkiego w jedną spójną całość ukazującą zarówno piękno jak i problemy świata w sposób całkowicie nieadekwatny co do przyjętych norm. Stephenie Meyer jednak się to udało i za to jej dziękuję.

 
Moja ocena: 10/10

Film na podstawie książki już w tym roku ma zaszczycić swą obecnością nasze skromne kina. Co na to fani? Adaptacja sprosta wymaganiom postawionym przez książkę?